GED
From Atariki
Na temat tego programu do podkolorowywania grafiki najwięcej napisał Dracon (instrukcja użytkowania) i Jaskier (przeglądarka plików GED - ang. viewer).
'''GED viewer'''
Wielu z Was zapewne słyszało o pewnym programie graficznym, zwanym skrótowo GED. Napisany
został on w 1993 roku przez Johna Harrisa. Jest to program, który pod względem możliwości
graficznych znajduje się gdzieś w pierwszej piątce wszystkich programów graficznych na Atari.
Również pod względem ilości wbudowanych opcji ten program znajduje się w pierwszej piątce, tyle
że od tyłu.
Jednak, mimo braku nawet najbardziej elementarnych opcji, program jest szeroko używany przez
grafików różnych maści. Jest to spowodowane tym, że program udostępnia chyba najwięcej (na oko
jakieś 20%) możliwości graficznych Atari, spośród wszystkich innych programów graficznych.
Pomysł, aby nie tylko zmieniać kolory co linię, ale również w jej środku, a ponadto dodać
pełnię możliwośći PMG, oddzielne dla każdego ghosta kolory i szerokości, priorytety i inne
zabawki, jest wspaniały. Naprawdę wielkie brawa dla Johna Harrisa.
Ach gdyby nie ta zapierająca dech obsługa.
Program niestety posiada również inną wadę, ujawniającą się niestety najpóźniej, bo już po
narysowaniu całego obrazka. Do programu mianowicie nie dołączono procedury, którą można by
umieścić we własnym programie, aby pokazać w nim własny obrazek narysowany w GED-zie. Tą
niedogodnością jakiś czas temu zaciekawił mnie Dracon/USG/Taquart. Poprosił mnie mianowicie (po
tym jak odmówił mu Konop i paru innych koderów) o napisanie takiej procedury, gdyż potrzebował
jej do swojego slideshowu. Po przejrzeniu GED-a za pomocą wszystkich dostępnych mi debuggerów
(z których każdy niestety pokazywał to samo) zabrałem się do pracy.
Oto wynik moich poszukiwań. (Pełny tekst programu znajduje się w zarchiwizowanym pliku jako
GEDVIEW.ASM.)
Dane program trzyma od adresu $5330, do adresu $7f4f. Zapisywane jest to jednym ciągiem w
formacie DOS-owym to znaczy z bajtami $ffff, $5330, $7f4f na początku.
Zmieniając adres danych można zmieniać tylko pierwszą cyfrę, gdyż Antic ma głupi zwyczaj dane
obrazka pobierać tylko z czterech kilobajtów.
Kilka linii przed początkiem obrazka zaczyna się przerwanie. Jest ono docyklowane z
dokładnością do 0.001 cykla, tak więc należy zwracać uwagę na to, że:
Mój program został przystosowany do umieszczenia na początku strony. Wszelkie zmiany tego
położenia, a także wszelkie zmiany w programie mogą zmienić położenie pętli umieszczonych w
przerwaniu. Pętla, której początek i koniec znajdują się na dwu różnych stronach może znaleźć
się na jednej stronie, a tym samym rozkaz skoku na początek pętli (bpl) będzie działać o 1 cykl
krócej. Należy również uważać na to, że display list musi znaleźć się cały w jednym kilobajcie.
Ponadto zaraz za programem należy zostawić 10KB wolnego, gdyż umieszczany jest tam program
przerwania generowany dopiero po uruchomieniu mojej procedury.
Oto skrócony opis programu, dla tych, którzy chcieliby poznać sposób, w jaki pokazuje się
obrazki z GED-a.
Najpierw opis danych:
Osiem tablic po 200 bajtów zawiera dane zmian kolorów itp. robionych co linię: -tb2, tb3, tb4,
tb5, tb6, tb7, tb8, tb9- dane ośmiu zmian kolorów w linii, kolejno: kolor 1, 2, 3, 1, 2, 3, 1,
2.
Oprócz tych zmian można dokonywać również co linię jednej ze zmian w ghostach (kolor, szerokość
itp.) lub koloru tła. Wartości tych zmian zawiera tablica tb0, zaś komórki, które trzeba
zmieniać tablica tb1.
-dane- szesnaście komórek:
-0,1,2,3 - kolory wpisywane do $d012-$d015
-4- szerokości playerów (po dwa bity od najstarszych wpisywane do $d008-$d00b),
-5- szerokości missilów ($d00c),
-6- priorytety ($d01b),
-7- kolor missilów (do $d019),
-8- kolor tła ($2c8 lub $d01a),
-9,10,11,12- położenia poziome graczy (komórki od $d000 do $d003),
-13- położenie poziome pierwszego missila, do pozycji następnych dodawana jest szerokość
poprzedników,
-14- numer opóźnienia przerwania i tym samym miejsca zmiany kolorów. W GED-dzie ustawia się to
klawiszami [,] i [.]),
-15- nieużywane.
-obr1,obr2- dane obrazka podzielone na dwie części z powodu pewnej wady Antica.
A teraz opis kilku części programu:
lda >pmg-$300 pierwsze 3 strony nie są
sta $d407 używane, więc stąd ten adres.
lda <end Generuje początkowe
sta addr bajty umieszczane za
lda >end etykietą END. Najpierw
sta addr+1 na podstawie dane+14
lda dane+14 umieszczane są 4 bajty,
asl @ które nic nie robią, ale
asl @ dają różne opóźnienie.
adc #3 Owe czwórki bajtów
tax umieszczone są pod
ldy #3 etykietą proc3.
s1 lda proc3,x
sta (addr),y
dex
dey
bpl s1
Teraz adres jest zwiększany o 4:
lda <end+4
sta addr
lda >end+4
sta addr+1
i dalej będzie procedura generująca 200
razy prog. zmieniający kolory w każdej linii.
(Jest za długa aby ją tu umieszczać.)
Składa się ona ze zwykłego przepisania
wartości z tablic, tak aby przerwanie nie
marnowało czasu na długie rozkazy typu:
lda tb4+175
ale zadowalało się rozkazami typu:
lda #$16
(wartość $16 została wcześniej pobrana z
tablicy tb4+175). Zysk: 1 cykl.
Każdy fragment przerwania kończy się
rozkazem inc 0, które nie ma niczego robić,
ale tylko zająć 5 cykli, tak aby czas
tworzenia 1 linii przez Antic był równy
czasowi wykonywania tego fragmentu
przerwania przez procesor. Jednakże,
pamięć obrazka została podzielona na dwie
części i kiedy Anticowi podaje się do żarcia
tę drugą część (w dliście wygląda to jak:
dta b($4e),a(obr2)), to procesor ma o 2
pla cykle mniej czasu.
clc Należy więc zmienić ten
adc #1 rozkaz na lda 0, który
cmp #$66 zajmuje 3 cykle.
bne s4 Ten program rozpoznaje
pha właściwy wiersz i
dec addr+1 dokonuje drobnej zmiany
ldy #$fe (bajt $a5) w już wygene-
lda #$a5 rowanym fregmencie
sta (addr),y programu.
inc addr+1
pla
s4 cmp #$c8 a tu sprawdza, czy to już
bne s2 wszystkie linie.
ldy <proc3-proc2 z kolei tutaj
s5 lda proc2,y generowana jest
sta (addr),y procedura
dey wyjścia z
bpl s5 przerwania.
lda dane+5 Ten fragment programu
ldx #0 jest o tyle ciekawy, że
ldy #$ff wykorzystany jest tutaj
s6 iny nic nie robiący rozkaz
s7 lsr @ bit $4a. Kiedy jednak
bcc s9+1 wykonamy skok w bajt
lsr @ stanowiący operand $4a
bcc s8 to wykona się rozkaz
inx lsr @. Pozwala to znacznie
inx skrócić program. Polecam
inx tę sztuczkę każdemu.
inx Ten fragment akurat
s8 inx dokonuje ustawienia
inx położeń pocisków na
s9 bit $4a podstawie dane+5 oraz
inx ich szerokości. Ponieważ
inx to nieistotne część
pha programu wyrzuciłem:
(......)
pla (akurat tę zapisującą
cpy #3 już wartości) i zostawiłem
bne s6 wyjście z pętli.
Teraz rzecz najgorsza, czyli programy
pracujące w przerwaniach. Na początek
procedury przepisywane. (Patrz wyżej.)
-PROC1 to procedura wygenerowywana 200
razy. Była już o niej mowa wcześniej.
-PROC2 to procedura kończąca przerwanie.
-PROC3 zawiera kilka 4-bajtowych procedur
służących ustawieniu (z dokładnością do 1
cyklu) miejsca zmian kolorów. Kazda 4-ka
bajtów różni się czasem wykonywania.
-DL tu się zaczyna przerwanie. Zwykłe
ustawianie wartości itp. Jedyny ciekawy
fragment to:
ldx #11 ciekawy dlatego, że nic nie
dex robi. Chodzi tutaj jedynie o
bne *-1 przeczekanie trochę cykli
lda (0,x) aż sprawa nie przycichnie...
lda 0 tfu... co ja mówię!!!
end equ * od tego miejsca wpisywane
są poszczególne procedury: 4 bajty wzięte
z PROC3, następnie 200*PROC1, a w końcu
PROC2.
Ostatnia linia w programie wygląda tak:
end
Jest to najważnieszy rozkaz w programie. Jak twierdzi pewna dobrze obeznana z tym osoba, każdy
dobrze napisany program kończy się tym rozkazem, po czym można poznać, że programista skończył
pracę, a nie usnął w jej trakcie.
Jak widziecie metoda pokazywania obrazków stworzonych GED-em (gadem?) jest dość prosta.
Resztł napisze Dracon :)
