KMK/JŻ IDE

From Atariki

(Różnice między wersjami)
Jump to: navigation, search
Wersja z dnia 15:42, 29 sie 2005
KMK (Dyskusja | wkład)

← Previous diff
Wersja z dnia 21:15, 3 wrz 2005
KMK (Dyskusja | wkład)
(Informacje ogólne)
Next diff →
Linia 3: Linia 3:
==Informacje ogólne== ==Informacje ogólne==
-Interfejs wykorzystuje istniejący w systemie operacyjnym mechanizm pozwalający na podłączanie w standardowy, zdefiniowany przez Atari sposób urządzeń równoległych tak, by zostały automatycznie zainicjowane po włączeniu zasilania komputera (rodzaj tzw. plug-n-play). W związku z tym zastosowanie interfejsu nie wymaga w żaden sposób ingerencji w kod systemu operacyjnego.+Interfejs wykorzystuje istniejący w systemie operacyjnym mechanizm pozwalający na podłączanie w standardowy, zdefiniowany przez Atari sposób urządzeń równoległych tak, by zostały automatycznie zainicjowane po włączeniu zasilania komputera (tzw. [[nowe urządzenie]], rodzaj plug-n-play). W związku z tym zastosowanie interfejsu nie wymaga w żaden sposób ingerencji w kod systemu operacyjnego.
Wewnętrzne oprogramowanie interfejsu pozwala na zaadresowanie dysków o pojemności do 8 GB (16777216 sektorów po 512 bajtów). Dysk można podzielić na 16 partycji o łącznej pojemności 8 GB (może to być 1 partycja o rozmiarze 8 GB). Jednak, ponieważ DOS-y normalnie nie pracują z sektorem o wielkości 512 bajtów, sterownik interfejsu ma dwa tryby pracy: Wewnętrzne oprogramowanie interfejsu pozwala na zaadresowanie dysków o pojemności do 8 GB (16777216 sektorów po 512 bajtów). Dysk można podzielić na 16 partycji o łącznej pojemności 8 GB (może to być 1 partycja o rozmiarze 8 GB). Jednak, ponieważ DOS-y normalnie nie pracują z sektorem o wielkości 512 bajtów, sterownik interfejsu ma dwa tryby pracy:

Wersja z dnia 21:15, 3 wrz 2005

Interfejs IDE, znany także jako "KMK/JŻ". Opracowany w roku 1995 przez Jacka Żuka (hardware) oraz KMK (software) interfejs równoległy przeznaczony do podłączania napędów IDE/AT-BUS do komputerów serii XE.

Spis treści

Informacje ogólne

Interfejs wykorzystuje istniejący w systemie operacyjnym mechanizm pozwalający na podłączanie w standardowy, zdefiniowany przez Atari sposób urządzeń równoległych tak, by zostały automatycznie zainicjowane po włączeniu zasilania komputera (tzw. nowe urządzenie, rodzaj plug-n-play). W związku z tym zastosowanie interfejsu nie wymaga w żaden sposób ingerencji w kod systemu operacyjnego.

Wewnętrzne oprogramowanie interfejsu pozwala na zaadresowanie dysków o pojemności do 8 GB (16777216 sektorów po 512 bajtów). Dysk można podzielić na 16 partycji o łącznej pojemności 8 GB (może to być 1 partycja o rozmiarze 8 GB). Jednak, ponieważ DOS-y normalnie nie pracują z sektorem o wielkości 512 bajtów, sterownik interfejsu ma dwa tryby pracy:

  • tryb "rzeczywisty", w którym transmitowane są sektory 512-bajtowe
  • tryb "emulacji", w którym 1 sektor 512-bajtowy wykorzystywany jest do zapisania dwóch sektorów 256-bajtowych

W trybie rzeczywistym szybkość odczytu i zapisu waha się w granicach od 50 do 80 kilobajtów na sekundę. Wahania te zależą od rodzaju zastosowanego napędu, a także od kolejności odczytu sektorów - sekwencyjny odczyt kolejnych sektorów jest tu najszybszy.

Tryb emulacji charakteryzuje się ok. dwukrotnie mniejszą szybkością odczytu niż tryb rzeczywisty, oraz czterokrotnie mniejszą szybkością zapisu. To ostatnie wynika z faktu, że dwa sektory 256-bajtowe zapisywane są w jednym sektorze 512-bajtowym.

Od wersji sterownika 1.8 tryb emulacji podzielony jest na "podtryby":

  • pierwotny, emulujący gęstość DD (256 bajtów na sektor)
  • nowy, emulujący gęstość ED (128 bajtów na sektor).

Przełączenie następuje automatycznie. Ta zmiana została wprowadzona celem poprawienia kompatybilności z programami całodyskowymi i uruchamiania ich z przeznaczonej do tego partycji.

Oprogramowanie interfejsu pozwala na start systemu z dowolnej partycji, co jest teoretycznie niemożliwe w XL OS. Sterownik interfejsu ucieka się w związku z tym do pewnego triku, który zapobiega przestawieniu numeru dysku startowego na D1:.

Lista dysków

Interfejs współpracuje ze wszystkimi znanymi (autorom) modelami twardych dysków oraz z kartami CF. Oto lista twardych dysków, które działają z całą pewnością:

Conner Peripherals

  • Conner CP-3000: 40 MB, 3,5 cala
  • Conner CP-2088: 80 MB, 2,5 cala
  • Conner CP-30254H: 240 MB, 3,5 cala
  • Conner CFS-1621A: 1,5 GB, 3,5 cala

Hitachi

  • Hitachi DK238A-43: 4,3 GB, 2,5 cala

IBM

  • IBM DBOA 2540: 517 MB, 2,5 cala

Maxtor

  • Maxtor 7345AT: 340 MB, 3,5 cala
  • Maxtor 91366U4: 13 GB, 3,5 cala
  • Maxtor 6YL080L0: 81 GB, 3,5 cala
  • Maxtor 6YL120L0: 122 GB, 3,5 cala

Quantum

  • Quantum LPS170A: 163 MB, 3,5 cala
  • Quantum Fireball 1080AT: 1 GB, 3,5 cala
  • Quantum Fireball 1280AT: 1,3 GB, 3,5 cala
  • Quantum Fireball EL: 4,9 GB, 3,5 cala

Seagate

  • Seagate ST-157A: 40 MB, 3,5 cala
  • Seagate ST-1102A: 81 MB, 3,5 cala
  • Seagate ST-9190AG: 164 MB, 2,5 cala
  • Seagate ST-3290A: 261 MB, 3,5 cala
  • Seagate ST-3660A: 540 MB, 3,5 cala
  • Seagate ST-3630A: 631 MB, 3,5 cala
  • Seagate ST-3850A: 810 MB, 3,5 cala
  • Seagate ST-31276A: 1,2 GB, 3,5 cala
  • Seagate ST-32122A: 2 GB, 3,5 cala
  • Seagate ST-33232A: 3 GB, 3,5 cala

Western Digital

  • Western Digital WDC 130AB: 30 MB, 2,5 cala
  • Western Digital WDC AC2200F: 202MB, 3,5 cala
  • Western Digital Caviar 2850: 814 MB, 3,5 cala - z BIOS-em v.1.6 i nowszymi

Zobacz też

Personal tools