SupraDrive
From Atariki
| Wersja z dnia 04:46, 15 wrz 2005 KMK (Dyskusja | wkład) ← Previous diff |
Aktualna wersja KMK (Dyskusja | wkład) (→Wersja dla ST - literka) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| - | {{grafr|Atari_supradrive_20mb.jpg}} | + | Jeden z pierwszych twardych dysków oferowanych do Atari, zarówno [[800XL]] i [[130XE]], jak i do [[ST]]. Dyski te produkowane były w połowie lat osiemdziesiątych przez amerykańską firmę [[Supra Corp.]]. W 1989 roku prawa do urządzenia przejęło [[K-Products]], interfejsy SupraDrive sprzedawane pod tą marką nazywały się "KP-Interface". |
| - | Jeden z pierwszych twardych dysków oferowanych do serii XL/XE. Produkowane przez [[Supra Corp.]]. Połączenie równoległe, napęd SCSI (lub MFM?) o pojemności 10 lub 20 MB. Dyski te były fabrycznie popartycjonowane na dwie partycje po 5 lub 10 MB działające jako napędy D1: i D2:. | + | ==Wersja dla XL/XE== |
| - | Pierwotna cena: 700 (siedemset) dolarów USA. | + | {{grafr|Suprahard.jpg}} |
| + | |||
| + | Połączenie napędu z komputerem było równoległe za pośrednictwem złącza [[PBI]] takiego jak w [[800XL]], oraz 50-żyłowej taśmy o długości ok. 70 cm. Wtyk PBI ma według dostępnych źrodeł pisanych być przelotowy i pozwalać na podłączenie większej liczby podobnych urządzeń (ale na zbliżeniach interfejsu nie widać żadnej przelotki, być może była umieszczona na kablu). Przez interfejs, jak to widać na załączonym obrazku, można oprócz dysku podłączyć też drukarkę. Całość jest tzw. [[nowe urządzenia|nowym urządzeniem]]. | ||
| + | |||
| + | [[Grafika:Supra_HD_interface_1.jpg]] | ||
| + | |||
| + | Użycie dysku ze [[130XE]] wymagało dodatkowo zastosowania przejściówki. Całe urządzenie jest dość duże i waży ok. 4 kilogramów. W środku znajduje się 3,5-calowy napęd SCSI (lub MFM?) o pojemności 10 lub 20 MB. | ||
| + | |||
| + | Dyski SupraDrive były fabrycznie podzielone na dwie (wersja 10 MB) lub trzy (wersja 20 MB) partycje. Pierwsza partycja działająca jako D1: miała pojemność dyskietki [[SD]] lub [[DD]] (w zależności od wybranego trybu pracy). D2: było zarezerwowane dla zwykłej stacji dysków, natomiast pod D3: była partycja zajmująca resztę dysku (w wersji 20 MB była jeszcze jedna partycja, D4:). DOS-em sprzedawanym razem z dyskiem był [[MyDOS]] 4.0. | ||
| + | |||
| + | Ciekawostka polega na tym, że urządzenie miało tablicę partycji w pamięci EPROM. Wymiana napędu na inny i zmiana układu partycji wymagała więc zmiany zawartości EPROM-u interfejsu. | ||
| - | [[Grafika:Suprahard.jpg]] | ||
| [[Grafika:Supradrive2.jpg]] | [[Grafika:Supradrive2.jpg]] | ||
| [[Grafika:supradrive.jpg]] | [[Grafika:supradrive.jpg]] | ||
| - | {{stub}} | + | ==Wersja dla ST== |
| + | |||
| + | Istniała też wersja tego samego dysku dla [[ST]] różniąca się nieco wyglądem. Oprócz tego, że połączenie z komputerem odbywało się za pomocą kabla DMA/ACSI, to w miejscu, gdzie wersja XL/XE ma przełącznik, znajdowała się lampka "BUSY". | ||
| + | |||
| + | {{grafr|Atari_supradrive_20mb.jpg}} | ||
| + | |||
| + | Dyski SupraDrive do ST były według naszych standarów niezbyt szybkie: prędkość odczytu i zapisu wahała się w okolicach 40 kilobajtów na sekundę. Dostępne źródła twierdzą jednak, że i tak był to w owym czasie dysk szybki w porównaniu do produktów konkurencji. | ||
| + | |||
| + | Pierwotna cena: | ||
| + | |||
| + | * SupraDrive: 700-800 dolarów USA. | ||
| + | * Przejściówka do XE: 16 dolarów USA | ||
| + | |||
| + | [[Grafika:Suprahd20.jpg]] | ||
| + | |||
| [[Kategoria:Peryferia 8-bit]] | [[Kategoria:Peryferia 8-bit]] | ||
| + | [[Kategoria:Atari ST]] | ||
Aktualna wersja
Jeden z pierwszych twardych dysków oferowanych do Atari, zarówno 800XL i 130XE, jak i do ST. Dyski te produkowane były w połowie lat osiemdziesiątych przez amerykańską firmę Supra Corp.. W 1989 roku prawa do urządzenia przejęło K-Products, interfejsy SupraDrive sprzedawane pod tą marką nazywały się "KP-Interface".
Wersja dla XL/XE
Połączenie napędu z komputerem było równoległe za pośrednictwem złącza PBI takiego jak w 800XL, oraz 50-żyłowej taśmy o długości ok. 70 cm. Wtyk PBI ma według dostępnych źrodeł pisanych być przelotowy i pozwalać na podłączenie większej liczby podobnych urządzeń (ale na zbliżeniach interfejsu nie widać żadnej przelotki, być może była umieszczona na kablu). Przez interfejs, jak to widać na załączonym obrazku, można oprócz dysku podłączyć też drukarkę. Całość jest tzw. nowym urządzeniem.
Użycie dysku ze 130XE wymagało dodatkowo zastosowania przejściówki. Całe urządzenie jest dość duże i waży ok. 4 kilogramów. W środku znajduje się 3,5-calowy napęd SCSI (lub MFM?) o pojemności 10 lub 20 MB.
Dyski SupraDrive były fabrycznie podzielone na dwie (wersja 10 MB) lub trzy (wersja 20 MB) partycje. Pierwsza partycja działająca jako D1: miała pojemność dyskietki SD lub DD (w zależności od wybranego trybu pracy). D2: było zarezerwowane dla zwykłej stacji dysków, natomiast pod D3: była partycja zajmująca resztę dysku (w wersji 20 MB była jeszcze jedna partycja, D4:). DOS-em sprzedawanym razem z dyskiem był MyDOS 4.0.
Ciekawostka polega na tym, że urządzenie miało tablicę partycji w pamięci EPROM. Wymiana napędu na inny i zmiana układu partycji wymagała więc zmiany zawartości EPROM-u interfejsu.
Wersja dla ST
Istniała też wersja tego samego dysku dla ST różniąca się nieco wyglądem. Oprócz tego, że połączenie z komputerem odbywało się za pomocą kabla DMA/ACSI, to w miejscu, gdzie wersja XL/XE ma przełącznik, znajdowała się lampka "BUSY".
Dyski SupraDrive do ST były według naszych standarów niezbyt szybkie: prędkość odczytu i zapisu wahała się w okolicach 40 kilobajtów na sekundę. Dostępne źródła twierdzą jednak, że i tak był to w owym czasie dysk szybki w porównaniu do produktów konkurencji.
Pierwotna cena:
- SupraDrive: 700-800 dolarów USA.
- Przejściówka do XE: 16 dolarów USA
