Wielobajtowe NOP-y

From Atariki

Wersja z dnia 09:31, 6 maj 2008 KMK (Dyskusja | wkład) (Programowanie: Techniki skracania kodu moved to Użycie rozkazu BIT jako wielobajtowego NOP-a) ← Previous diff		Wersja z dnia 15:15, 6 maj 2008 KMK (Dyskusja | wkład) (edit) Next diff →
Linia 1:		Linia 1:
-	Na stronie znajdują się metody pozwalające skrócić kod, często kosztem szybkości działania programu.	+	Rozkazy ''BIT abs'' (trzybajtowy: $2C ll hh) i ''BIT zp'' (dwubajtowy: $24 hh) nie modyfikują zawartości pamięci ani rejestrów (z wyjątkiem rejestru statusu 6502), więc mogą być użyte jako legalne, wielobajtowe NOP-y do zamaskowania (przeskoczenia) dowolnego rozkazu jedno- lub dwubajtowego.
-	== Użycie rozkazu BIT do zamaskowania innego rozkazu ==	+	Na ogół maskowane są w ten sposób rozkazy ładujące ośmiobitowe stałe do rejestrów. Technikę tę stosuje się najczęściej w podprogramach, w których kod główny spełnia różne funkcje w zależności od stałego parametru przekazanego w akumulatorze, a punkty wejścia wywoływane są za pośrednictwem jakiejś tablicy adresów. Zamiast:
-		+
-	Rozkaz ''BIT abs'' (trzybajtowy: $2C ll hh) nie modyfikuje zawartości rejestrów (z wyjątkiem rejestru statusu 6502), więc może być użyty jako legalny, trzybajtowy NOP do zamaskowania (przeskoczenia) dowolnego rozkazu dwubajtowego. Na ogół maskowane są w ten sposób rozkazy ładujące ośmiobitowe stałe do rejestrów. Technikę tę stosuje się na ogół w podprogramach, w których kod główny spełnia różne funkcje w zależności od stałego parametry przekazanego w akumulatorze, a punkty wejścia wywoływane są za pośrednictwem jakiejś tablicy adresów. Zamiast:	+
	<pre>		<pre>
Linia 27:		Linia 25:
	Dzięki pozbyciu się skoków w tym przykładzie zaoszczędzono dwa bajty. Z tego prostego triku nagminnie korzysta kod [[SpartaDOS X]] celem zaoszczędzenia pamięci RAM.		Dzięki pozbyciu się skoków w tym przykładzie zaoszczędzono dwa bajty. Z tego prostego triku nagminnie korzysta kod [[SpartaDOS X]] celem zaoszczędzenia pamięci RAM.
-	'''Stosując ten trik trzeba pamiętać, że maskowany rozkaz wraz z argumentem stanowi adres dla rozkazu BIT, a ten generuje odczyt. Np. użyta w powyższym przykładzie sekwencja ''.BYTE $2C / LDA #$FF'' ($2C, $A9, $FF) w przypadku wykonania w całości zostanie zinterpretowana przez procesor jako ''BIT $FFA9'' powodując odczytanie bajtu spod wymienionego adresu. W przypadku trafienia w ten sposób w rejestr sprzętowy wrażliwy na odczyt będą kłopoty. Takie rejestry mogą się znajdować na stronie $D5 (obszar przeznaczony dla kartridży)'''.	+	'''Stosując ten trik trzeba pamiętać, że maskowany rozkaz wraz z argumentem stanowi adres dla rozkazu BIT, a ten generuje odczyt. Np. użyta w powyższym przykładzie sekwencja ''.BYTE $2C / LDA #$FF'' ($2C, $A9, $FF) w przypadku wykonania w całości zostanie zinterpretowana przez procesor jako ''BIT $FFA9'' powodując odczytanie bajtu spod wymienionego adresu. W przypadku trafienia w ten sposób w rejestr sprzętowy wrażliwy na odczyt będą kłopoty. Takie rejestry mogą się znajdować na stronie $D5 (obszar przeznaczony dla kartridży)'''. Z tego względu trzeba unikać maskowania rozkazów, których drugi bajt (argument) ma wartość z zakresu $D0-$D7, zwłaszcza $D1 i $D5.
	Inne zastosowanie to załadowanie rejestru stałą w zależności od zmiennego parametru (gdy nie opłaca się zastosowanie tabeli). Przykład w pseudokodzie: ''IF zmienna=dana THEN A=dana1 ELSE A=dana2'' - badane mogą być inne relacje zmienna - dana.		Inne zastosowanie to załadowanie rejestru stałą w zależności od zmiennego parametru (gdy nie opłaca się zastosowanie tabeli). Przykład w pseudokodzie: ''IF zmienna=dana THEN A=dana1 ELSE A=dana2'' - badane mogą być inne relacje zmienna - dana.

---

Wersja z dnia 15:15, 6 maj 2008

Rozkazy BIT abs (trzybajtowy: $2C ll hh) i BIT zp (dwubajtowy: $24 hh) nie modyfikują zawartości pamięci ani rejestrów (z wyjątkiem rejestru statusu 6502), więc mogą być użyte jako legalne, wielobajtowe NOP-y do zamaskowania (przeskoczenia) dowolnego rozkazu jedno- lub dwubajtowego.

Na ogół maskowane są w ten sposób rozkazy ładujące ośmiobitowe stałe do rejestrów. Technikę tę stosuje się najczęściej w podprogramach, w których kod główny spełnia różne funkcje w zależności od stałego parametru przekazanego w akumulatorze, a punkty wejścia wywoływane są za pośrednictwem jakiejś tablicy adresów. Zamiast:

E0   LDA #$00
     BEQ EXEC
E1   LDA #$01
     BNE EXEC
EFF  LDA #$FF
EXEC ...

piszemy:

E0   LDA #$00
     .BYTE $2C
E1   LDA #$01
     .BYTE $2C
EFF  LDA #$FF
EXEC ...

Dzięki pozbyciu się skoków w tym przykładzie zaoszczędzono dwa bajty. Z tego prostego triku nagminnie korzysta kod SpartaDOS X celem zaoszczędzenia pamięci RAM.

Stosując ten trik trzeba pamiętać, że maskowany rozkaz wraz z argumentem stanowi adres dla rozkazu BIT, a ten generuje odczyt. Np. użyta w powyższym przykładzie sekwencja .BYTE $2C / LDA #$FF ($2C, $A9, $FF) w przypadku wykonania w całości zostanie zinterpretowana przez procesor jako BIT $FFA9 powodując odczytanie bajtu spod wymienionego adresu. W przypadku trafienia w ten sposób w rejestr sprzętowy wrażliwy na odczyt będą kłopoty. Takie rejestry mogą się znajdować na stronie $D5 (obszar przeznaczony dla kartridży). Z tego względu trzeba unikać maskowania rozkazów, których drugi bajt (argument) ma wartość z zakresu $D0-$D7, zwłaszcza $D1 i $D5.

Inne zastosowanie to załadowanie rejestru stałą w zależności od zmiennego parametru (gdy nie opłaca się zastosowanie tabeli). Przykład w pseudokodzie: IF zmienna=dana THEN A=dana1 ELSE A=dana2 - badane mogą być inne relacje zmienna - dana.

Zamiast:

     LDA zmienna
     CMP dana
     BNE _1
     LDA #dana1
     BNE _2      ; BEQ
_1   LDA #dana2
_2   ...

można zapisać tak:

     LDA zmienna
     CMP dana
     BNE _1+1
     LDA #dana1
     .BYTE $2C
_1   LDA #$xx   ; $xx - dana2