Wielobajtowe NOP-y
From Atariki
Rozkazy BIT abs (trzybajtowy: $2C ll hh) i BIT zp (dwubajtowy: $24 hh) nie modyfikują zawartości pamięci ani rejestrów (z wyjątkiem rejestru statusu 6502), więc mogą być użyte jako legalne, wielobajtowe NOP-y do zamaskowania (przeskoczenia) dowolnego rozkazu jedno- lub dwubajtowego.
Na ogół maskowane są w ten sposób rozkazy ładujące ośmiobitowe stałe do rejestrów. Technikę tę stosuje się najczęściej w podprogramach, w których kod główny spełnia różne funkcje w zależności od stałego parametru przekazanego w akumulatorze, a punkty wejścia wywoływane są za pośrednictwem jakiejś tablicy adresów. Zamiast:
E0 LDA #$00
BEQ EXEC
E1 LDA #$01
BNE EXEC
EFF LDA #$FF
EXEC ...
piszemy:
E0 LDA #$00
.BYTE $2C
E1 LDA #$01
.BYTE $2C
EFF LDA #$FF
EXEC ...
Dzięki pozbyciu się skoków w tym przykładzie zaoszczędzono dwa bajty. Z tego prostego triku nagminnie korzysta kod SpartaDOS X celem zaoszczędzenia pamięci RAM.
Stosując ten trik trzeba pamiętać, że maskowany rozkaz wraz z argumentem stanowi adres dla rozkazu BIT, a ten generuje odczyt. Np. użyta w powyższym przykładzie sekwencja .BYTE $2C / LDA #$FF ($2C, $A9, $FF) w przypadku wykonania w całości zostanie zinterpretowana przez procesor jako BIT $FFA9 powodując odczytanie bajtu spod wymienionego adresu. W przypadku trafienia w ten sposób w rejestr sprzętowy wrażliwy na odczyt będą kłopoty. Takie rejestry mogą się znajdować na stronie $D5 (obszar przeznaczony dla kartridży). Z tego względu trzeba unikać maskowania rozkazów, których drugi bajt (argument) ma wartość z zakresu $D0-$D7, zwłaszcza $D1 i $D5.
Inne zastosowanie to załadowanie rejestru stałą w zależności od zmiennego parametru (gdy nie opłaca się zastosowanie tabeli). Przykład w pseudokodzie: IF zmienna=dana THEN A=dana1 ELSE A=dana2 - badane mogą być inne relacje zmienna - dana.
Zamiast:
LDA zmienna
CMP dana
BNE _1
LDA #dana1
BNE _2 ; BEQ
_1 LDA #dana2
_2 ...
można zapisać tak:
LDA zmienna
CMP dana
BNE _1
LDA #dana1
.BYTE $2C
_1 LDA #dana2
