DOS2DOS

1. P przesyła 4 bajty parametrów, kolejno: parbuf.fno, parbuf.handle, parbuf.f1, parbuf.f2. Dwa ostatnie zawierają kolejno młodszy i starszy bajt wielkości bufora (faux4/5 w SpartaDOS X, ICBUFL i ICBUFL+1 w CIO Atari OS).
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 0 jest ignorowany, bajt nr 1 zawiera ewentualny kod błędu lub $01, dwa ostatnie bajty zawierają "proponowaną" przez serwer plików wielkość bufora. Program-klient musi się zgodzić na tę "propozycję".
3. R odczytuje blok danych o wynegocjowanej wielkości.
4. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera kod błędu lub $01 w przypadku powodzenia.

Jest to operacja odczytu bloku danych z pliku (lub katalogu) uprzednio otwartego przez FOPEN. W parbuf.handle znajduje się uchwyt pliku zwrócony przez FOPEN.

Objaśnień może wymagać narzucanie programowi-klientowi wielkości bufora przez serwer plików. Dzieje się to tylko wtedy, kiedy serwer plików stwierdza, że blok danych (plik) jest krótszy niż zadeklarowany przez klienta bufor. W każdym innym przypadku serwer "zgadza się" na wielkość zadeklarowaną przez klienta.

Ta operacja wymaga po stronie Atari ustawienia dużej wartości timeout (DTIMLO), w granicach 22-25 jednostek.

Przesyłanie w ten sposób niewielkich porcji danych (np. pojedynczych bajtów) jest bardzo nieefektywne, program-klient powinien tego typu operacje buforować.

1. P przesyła 4 bajty parametrów, kolejno: parbuf.fno, parbuf.handle, parbuf.f1, parbuf.f2. Dwa ostatnie zawierają kolejno młodszy i starszy bajt wielkości bufora (faux4/5 w SpartaDOS X, ICBUFL i ICBUFL+1 w CIO Atari OS).
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 0 jest ignorowany, bajt nr 1 zawiera ewentualny kod błędu lub 1, dwa ostatnie bajty zawierają "proponowaną" przez serwer plików wielkość bufora. Program-klient musi się zgodzić na tę "propozycję".
3. R zapisuje blok danych o wynegocjowanej wielkości.
4. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera kod błędu lub 1 w przypadku powodzenia.

Analogicznie do FREAD, jest to operacja zapisu bloku danych do pliku uprzednio otwartego przez FOPEN. W parbuf.handle znajduje się uchwyt pliku zwrócony przez FOPEN.

SIO2BSD jako serwer plików nie przewiduje bezpośrednich zapisów do katalogów, próba wykonania takiej operacji skończy się błędem nr 146.

Inaczej niż w przypadku FREAD, serwer plików zawsze zgadza się na deklarowaną wielkość bufora. Protokół FWRITE jest kopią FREAD po to, żeby program-klient mógł obsłużyć obie operacje jednym podprogramem.

Podobnie jak FREAD, FWRITE wymaga po stronie Atari ustawienia dużej wartości timeout (DTIMLO), w granicach 22-25 jednostek.

Przesyłanie w ten sposób niewielkich porcji danych (np. pojedynczych bajtów) jest bardzo nieefektywne, program-klient powinien tego typu operacje buforować.

1. P przesyła 5 bajtów parametrów: parbuf.fno, parbuf.handle, parbuf.f1, parbuf.f2, parbuf.f3. Trzy ostatnie zawierają nową pozycję w pliku, z zakresu od 0 do 16777215.
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera status operacji.

Ustawienie bieżącej pozycji odczytu i zapisu dla pliku (lub katalogu) otwartego przez FOPEN. Ta pozycja jest to numer bajtu w pliku, który zostanie odczytany lub zapisany jako następny. W parbuf.handle znajduje się uchwyt pliku zwrócony przez FOPEN.

Dla plików otwartych do zapisu lub wymiany danych operacja powinna się zawsze udać. Dla plików otwartych do odczytu próba ustawienia pozycji odczytu poza końcem (wielkość + 1) powinna dawać błąd nr 166.

1. P przesyła 2 bajty parametrów: parbuf.fno, parbuf.handle.
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera status operacji.
3. R odczytuje 3 bajty zawierające wartość pozycji, z zakresu od 0 do 16777215.

Odczytanie bieżącej pozycji odczytu i zapisu dla pliku (lub katalogu) otwartego przez FOPEN. Ta pozycja jest to numer bajtu w pliku, który zostanie odczytany lub zapisany jako następny. W parbuf.handle znajduje się uchwyt pliku zwrócony przez FOPEN.

Końcowy odczyt statusu jest pomijany, gdyż ta operacja nie może się nie udać.

1. P przesyła 2 bajty parametrów: parbuf.fno, parbuf.handle.
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera status operacji.
3. R odczytuje 3 bajty zawierające wielkość wskazanego pliku, z zakresu od 0 do 16777215.

Odczytanie wielkości pliku (lub katalogu) otwartego przez FOPEN. W parbuf.handle znajduje się uchwyt pliku zwrócony przez FOPEN.

Końcowy odczyt statusu jest pomijany, gdyż ta operacja nie może się nie udać.

1. P przesyła 2 bajty parametrów: parbuf.fno, parbuf.handle
2. R odczytuje 24 bajty danych: status końcowy + wpis katalogowy w formacie SpartaDOS

Odczytanie następnego wpisu katalogu otwartego uprzednio od odczytu przez FOPEN lub FFIRST. W parbuf.handle znajduje się uchwyt pliku zwrócony przez funkcję otwierającą. Pozostałe parametry (maska plików, atrybuty poszukiwane) wg tego, co zadano funkcji otwierającej.

W zwróconym wpisie katalogowym bajty nr 1 i 2 (wskaźnik do mapy sektorów pliku) są, jako bez znaczenia, zawsze wyzerowane.

W przypadku, kiedy nie ma więcej wpisów pasujących do zadanych kryteriów, status jest ustawiany na 136 (EOF), a zamiast wpisu katalogowego zwracane są 23 zera.

1. P przesyła 2 bajty parametrów: parbuf.fno, parbuf.handle

Zamknięcie pliku (lub katalogu) otwartego przez FOPEN. W parbuf.handle znajduje się uchwyt pliku zwrócony przez FOPEN.

Statusy są ignorowane, gdyż w systemie operacyjnym Atari ta operacja nie może się nie udać.

1. P przesyła 1 bajt parametru: parbuf.fno
2. S odczytuje 4 bajty statusu: ostatni bajt zawiera proponowany przez serwer plików, alternatywny kod identyfikacyjny urządzenia (CDEVIC), reszta jest ignorowana

Inicjowanie komunikacji z serwerem plików. Klient powinien wykonać tę funkcję raz po załadowaniu programu obsługującego protokół DOS2DOS i następny raz przy każdym ciepłym resecie.

W odpowiedzi serwer plików zamyka wszystkie bieżąco otwarte pliki, inicjuje się do stanu początkowego i ustawia proponowany kod alternatywny identyfikacyjny urządzenia w bloku statusu. Program-klient może zignorować tę propozycję (serwer musi się odzywać zawsze jako CDEVIC=$6F). W przypadku jej uwzględnienia przesłany kod identyfikacyjny CDEVIC należy rozbić na wartość DUNIT i DDEVIC wg wzorów:

• DDEVIC = (CDEVIC & 0xf0) + 1
• DUNIT = CDEVIC & 0x0f

1. P przesyła cały blok parametrów, tj. 35 bajtów plus wszystkie znaki, jakie są w parbuf.path plus bajt o wartości 0.
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera status operacji (np. błąd 170)
3. R odczytuje 24 bajty danych: uchwyt pliku plus 23 bajty wpisu katalogowego (w formacie SpartaDOS) pliku, który jest otwierany
4. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera końcowy status operacji

Procedura otwarcia wskazanego pliku. Z parametrów przesyłanych przez P parbuf.handle i parbuf.names są ignorowane.

Uchwyt zwrócony przez R jest wartością z zakresu od 1 do 15, arbitralnie wybraną przez serwer i identyfikującą plik przy późniejszym wywoływaniu, jako parbuf.handle.

W zwróconym wpisie katalogowym bajty nr 1 i 2 (wskaźnik do mapy sektorów pliku) są, jako bez znaczenia, zawsze wyzerowane.

Patrz "Uwagi"

Funkcja otwiera wskazany katalog od odczytu a następnie zwraca zawarty w nim pierwszy wpis katalogowy pasujący do zadanych kryteriów (maska plików, maska atrybutów poszukiwanych).

W bieżącej implementacji, dla zaoszczędzenia pamięci po stronie Atari, FFIRST zrealizowano jako sekwencję wywołań FOPEN i FNEXT. Z tego powodu serwer plików nie ma potrzeby odróżniać tej funkcji od FOPEN. Kod serwera może jedynie chcieć (na własny użytek) poprawić przesłaną przez Atari wartość parbuf.fmode, która przy FFIRST często wynosi $04 zamiast $14.

1. P przesyła cały blok parametrów, tj. 35 bajtów plus wszystkie znaki, jakie są w parbuf.path plus bajt o wartości 0.
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera status operacji

Zmiana nazwy pliku lub katalogu. Wpisy do zmiany wyszukiwane są w katalogu parbuf.path przy użyciu maski parbuf.name, a nowa nazwa powstaje przez kombinację maski parbuf.names z nazwą pasującą do maski parbuf.name (tj. znaki z tej nazwy są wstawiane w te miejsca, na których w parbuf.names są znaki '?'). parbuf.fatr1 decyduje, czy zmiana nazwy będzie dotyczyła plików czy katalogów. Reszta parametrów (oprócz parbuf.fno) jest ignorowana.

Jeśli plik o nazwie docelowej już istnieje w katalogu, operacja jest przerywana z błędem nr 151. Jeśli nie da się znaleźć pliku źródłowego, błąd ma numer 170.

Zmieniane są wszystkie wpisy, które spełniają podane kryteria.

1. P przesyła cały blok parametrów, tj. 35 bajtów plus wszystkie znaki, jakie są w parbuf.path plus bajt o wartości 0.
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera status operacji

Skasowanie pliku. Brane są pod uwagę następujące parametry: parbuf.fno, parbuf.fatr1, parbuf.name, parbuf.path. Reszta jest ignorowana.

Kasowane są wszystkie pliki, których wpisy spełniają podane kryteria.

1. P przesyła cały blok parametrów, tj. 35 bajtów plus wszystkie znaki, jakie są w parbuf.path plus bajt o wartości 0.
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera status operacji

Zmiana atrybutów wskazanego pliku. Brane są pod uwagę następujące parametry: parbuf.fno, parbuf.fatr1 (poszukiwane atrybuty), parbuf.fatr2 (nowe atrybuty), parbuf.name, parbuf.path. Reszta jest ignorowana.

Zmieniane są wszystkie wpisy, które spełniają podane kryteria.

1. P przesyła cały blok parametrów, tj. 35 bajtów plus wszystkie znaki, jakie są w parbuf.path plus bajt o wartości 0.
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera status operacji

Utworzenie katalogu. Brane są pod uwagę następujące parametry: parbuf.fno, parbuf.f1-f6 (data i czas dla katalogu), parbuf.name, parbuf.path. Reszta jest ignorowana.

1. P przesyła cały blok parametrów, tj. 35 bajtów plus wszystkie znaki, jakie są w parbuf.path plus bajt o wartości 0.
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera status operacji

Skasowanie (pustego) podkatalogu. Brane są pod uwagę następujące parametry: parbuf.fno, parbuf.fatr1, parbuf.name, parbuf.path. Reszta jest ignorowana.

1. P przesyła cały blok parametrów, tj. 35 bajtów plus wszystkie znaki, jakie są w parbuf.path plus bajt o wartości 0
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera status operacji

Zmiana katalogu bieżącego. Brane są pod uwagę następujące parametry: parbuf.fno, parbuf.name, parbuf.path. Reszta jest ignorowana.

1. P przesyła 1 bajt parametru: parbuf.fno
2. R odczytuje 64 bajty danych: ścieżkę w postaci tekstowej, w formacie SpartaDOS, zakończoną bajtem o wartości 0

Odczytanie ścieżki do katalogu bieżącego. Odczyt statusu można pominąć, ta operacja nie może się nie udać.

Ta funkcja służy do wskazania pliku, który zostanie uruchomiony podczas odczytu wstępnego przy starcie systemu. Ponieważ protokół DOS2DOS w bieżącej wersji nie przewiduje "bootowania" plików binarnych, SETBOOT pozostaje obecnie niezaimplementowane.

1. P przesyła 1 bajt parametru: parbuf.fno
2. R odczytuje 64 bajty danych: tablicę dfree.

Odczyt informacji o dysku. Informacje ten podane są w formacie wymaganym przez bibliotekę I/O SpartaDOS X:

static uchar dfree[64] =
{
       0x21,            /* nr wersji formatu */
       0x00, 0x00,      /* wskaźnik do katalogu głównego */
       0xff, 0xff,      /* całkowita liczba sektorów */
       0xff, 0xff,      /* liczba wolnych sektorów */
       0x00,            /* wielkość VTOC w sektorach */
       0x00, 0x00,      /* numer początkowego sektora VTOC */
       0x00, 0x00,      /* numer pierwszego wolnego sektora plików */
       0x00, 0x00,      /* numer =="== katalogów */
       ' ',' ',' ',' ',' ',' ',' ',' ',  /* nazwa "dysku" */
       0x00,            /* liczba ścieżek */
       0x01,            /* zakodowana wielkość sektora */
       0x80,            /* nr wersji */
       0x00, 0x02,      /* odkodowana wielkość sektora */
       0x00, 0x00,      /* liczba wpisów w sektorze mapy pliku */
       0x01,            /* liczba sektorów na klaster */
       0x00, 0x00,      /* nr sekwencyjny i losowy */
       0x00, 0x00,      /* wskaźnik ustawiany przez SETBOOT */
       0x00,            /* znacznik zabezpieczenia przed zapisem */
       0,0,0,0,0,0,0,0, /* bajty zarezerwowane */
       0,0,0,0,0,0,0,0,
       0,0,0,0,0,0,0,0,
       0,0,0,0,0
};

Jak widać, jedyną konkretną informacją jest tu "nazwa dysku" (volume name), która zostanie wyświetlona przez SpartaDOS w listingu katalogu. Spacje zastępowane są nazwą ustawioną przez użytkownika (przy użyciu CHVOL), lub, gdy nic nie zostało ustawione, przez tekst "PCLink x" - ten ostatni znak jest zastępowany numerem urządzenia (przekazanym w młodszym półbajcie DAUX2) zwiększonym o $40 (czyli urządzenie nr 1 = 'A' itd.)

Odczyt statusów można pominąć, ta operacja nie może się nie udać.

1. P przesyła 23 bajty parametrów: od parbuf.fno do parbuf.name (włącznie)
2. S odczytuje 4 bajty statusu: bajt nr 1 zawiera status operacji

CHVOL ustawia "nazwę dysku" dla danego urządzenia, jaka się będzie pojawiać w listingach katalogów (w linii "Volume: ") oraz będzie zwracana przez GETDFREE. Zmiana nazwy powinna być permanentna, tzn. restart serwera plików nie powinien powodować powrotu do nazwy defaultowej. W SIO2BSD 1.09 nazwa urządzenia jest przechowywana w "głównym" katalogu przydzielonym urządzeniu: zawiera ją plik .PCLINK.VOLUME.LABEL (może się on nazywać dowolnie, byleby nie był widoczny po stronie Atari).

Z przesłanego bloku parametrów ważne są tylko parbuf.fno i pierwszych 8 znaków parbuf.name, reszta danych jest ignorowana.