Inkrementacja i dekrementacja liczb wielobajtowych
From Atariki
Inkrementacja
Sekwencja rozkazów zwiększająca wartość dwubajtowej liczby całkowitej o 1 jest powszechnie znana i często używana:
inc zmienna bne koniec inc zmienna+1 koniec
Sekwencja inkrementująca liczbę trzybajtową wygląda analogicznie:
inc zmienna bne koniec inc zmienna+1 bne koniec inc zmienna+2 koniec
Niektóre asemblery (np. MADS) oferują tu ułatwiające życie pseudorozkazy, odpowiednio INW oraz INL.
Technika ta przestaje się opłacać już przy liczbach trzybajtowych; w takim przypadku lepiej jest użyć pętli oszczędzając w ten sposób 3 bajty (n - wielkość zmiennej w bajtach), o ile, rzecz jasna, mamy "wolny" jeden z rejestrów indeksowych:
ldx #-n-1 petla inx beq koniec inc zmienna-$0100+n,x beq petla koniec
Jeśli zaś chodzi o przeniesienie inkrementowanej wartości do innej zmiennej, pętla może wyglądać tak:
ldx #-n sec petla lda zmienna_a-$0100+n,x adc #$00 sta zmienna_b-$0100+n,x inx bne petla
Wykorzystano tu fakt, że rozkaz ADC dodaje do akumulatora wartość podanego argumentu plus wartość znacznika C.
Pętle nie zadziałają prawidłowo, jeśli zmienna znajduje się na stronie zerowej, do tego trzeba je odpowiednio zmodyfikować. Patrz Ujemne indeksowanie.
Dekrementacja
Dekrementacja dwubajtowej liczby całkowitej jest nieco bardziej kłopotliwa, niż inkrementacja takowej:
lda zmienna bne d1 dec zmienna+1 d1 dec zmienna
To również przestaje się opłacać już przy liczbach trzybajtowych; lepiej jest wtedy użyć pętli podobnej do tej powyżej wykorzystując fakt, że działanie znacznika C dla rozkazu SBC jest odwrotne niż dla ADC (SBC odejmuje od akumulatora podaną wartość zwiększoną o odwrotność znacznika C):
ldx #-n clc petla lda zmienna-$0100+n,x sbc #$00 sta zmienna-$0100+n,x inx bne petla
'n' to, jak powyżej, wielkość zmiennej w bajtach. Dla liczby trzybajtowej zysk wynosi 5 bajtów, a dla czterobajtowej - aż 13. Jak powyżej, jeśli zmienna jest na stronie zerowej, pętlę trzeba odpowiednio zmodyfikować.