SpartaDOS X
From Atariki
Odmiana SpartaDOS-u napisana przez Mike Gustafsona i wydana firmę ICD, Inc. w postaci modułu ROM. Jest to najprawdopodobniej najlepszy, a już na pewno najbardziej rozbudowany - moduł ma 64kB - DOS, jaki powstał na małe Atari. Umieszczenie w module ROM sprawia, że DOS, mimo sporych rozmiarów, uruchamia się bardzo szybko.
Spis treści |
Wykorzystanie pamięci
Podczas normalnej pracy większość kodu SpartaDOS X rezyduje w dodatkowej pamięci: pod ROM-em, jeśli komputer ma 64k RAM, albo użytkownik sobie tak zażyczy, albo w banku dodatkowej pamięci (obsługiwane są rozszerzenia Axlon oraz zgodne ze 130XE). W tej pamięci DOS trzyma sterowniki, bufory plików itp. Dalsza część, tak zwana biblioteka SpartaDOS X, znajduje się na dwóch spośród ośmiu ośmiokilobajtowych banków modułu ROM (czyli zajmuje 16k). Biblioteka normalnie jest uaktywniona i zajmuje adresy $A000-$BFFF, jednak ponieważ pamięć tę wykorzystuje bardzo duża ilość programów (by już nie wspomnieć o interpreterze Atari BASIC), biblioteka może zostać odłączona poleceniem X.
Premią wynikającą z takiego zagospodarowania pamięci jest bardzo niskie MEMLO, które może nawet osiągnąć wartości w okolicach $0E00.
Konfiguracja i obsługa
Standardowo SpartaDOS X obsługuje dyski twarde, ma bardzo rozbudowane możliwości konfiguracji, obsługuje kilkanaście gęstości dyskietek, przy uruchamianu programów wykorzystuje szlak poszukiwań itp.
Command processor (shell) wzorowany na MS-DOS (w tym podobieństwo w konfiguracji; CONFIG.SYS / AUTOEXEC.BAT), ma zaimplementowane zmienne środowiskowe, przekierowanie I/O itd.
Na urządzeniu CAR: - które jest pseudodyskiem zajmującym 48k modułu ROM - zapisane są podstawowe sterowniki, oraz przydatne oprogramowanie narzędziowe - ARC (paker - depaker zgodny z Atari ST / PC), MENU; czyli kopier, RS232, RAMDISK, itd.
Format dyskietki
SpartaDOS X używa formatu dysków SpartaDOS, niezgodnego z klasycznym DOS-em 2.0. Format SpartaDOS-u oferuje jednak o wiele większe możliwości, przede wszystkim obsługuje dyski o pojemności do 16 MB (65536 sektorów po 256 bajtów), tworzenie podkatalogów o wielkości do 1423 wpisów w każdym, zapisuje w katalogach czas i datę utworzenia pliku, dokładną wielkość pliku w bajtach (DOS 2.0 - w sektorach), rozszerzone atrybuty, a przede wszystkim zapewnia swobodny dostęp do każdego bajtu pliku (przez odpowiednik funkcji seek()), a także szybkie wykonywanie kasowania pliku (w DOS 2.0 skasowanie pliku wymaga odczytania go w całości, w SpartaDOS nie). Nie do pogardzenia jest fakt, że format SpartaDOS pozwala na bezbłędne i stuprocentowo pewne odzyskanie skasowanego pliku - co nie jest na przykład możliwe w uważanym za profesjonalny filesystemie FAT.
Inne
Umieszczenie DOS-a w kartridżu ma jednak dużą wadę: ciągłe wkładanie i wyjmowanie karta z gniazda Atarki, może doprowadzić do obluzowania i niepewnych kontaktów. Jeżeli jeszcze dojdzie śniedzenie styków (zwłaszcza, gdy kart został wykonany nieprofesjonalnie) to kłopot pewny. Jest jeszcze inny problem: zbudowanie nowego karta wymaga doświadczenia w budowaniu układów elektronicznych, zwłaszcza wykonania płytki drukowanej.
Jedną z w/w wad można jednak w prosty sposób wyeliminować; plik INIDOS.SYS - po COLD /N umożliwia ponowne uruchomienie SDX, - a COLD /N wg. oficjalnej dokumentacji SDX powoduje odłączenie modułu; więc potrzeba wyjmowania cartridge w nielicznych tylko przypadkach staje się koniecznością. Stąd pomysł na Wewnętrzna SpartaDOS X
Na zdjęciu obok polska kopia kartridża wykonana przez AtraX.
Zobacz też
- SpartaDOS X - podręcznik użytkownika (format HTML, błędu OCR).
- SpartaDOS X - podręcznik użytkownika (format PDF, błędy OCR).
- SpartaDOS X - user's manual (format PDF, wersja angielska, brakuje ostatnich 40 stron).
- SpartaDOS
- Rejestry modułu SpartaDOS X
