Inkrementacja i dekrementacja liczb wielobajtowych
From Atariki
| Wersja z dnia 05:48, 4 wrz 2011 KMK (Dyskusja | wkład) ← Previous diff |
Aktualna wersja 0xF (Dyskusja | wkład) (→Inkrementacja - szybszy kod) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| == Inkrementacja == | == Inkrementacja == | ||
| - | Sekwencja rozkazów zwiększająca wartość dwubajtowej liczby całkowitej jest powszechnie znana i często używana: | + | Sekwencja rozkazów zwiększająca wartość dwubajtowej liczby całkowitej o 1 jest powszechnie znana i często używana: |
| <pre> | <pre> | ||
| - | inc zmienna | + | inc zmienna |
| - | bne omin | + | bne koniec |
| - | inc zmienna+1 | + | inc zmienna+1 |
| - | omin | + | koniec |
| </pre> | </pre> | ||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| <pre> | <pre> | ||
| - | inc zmienna | + | inc zmienna |
| - | bne omin | + | bne koniec |
| - | inc zmienna+1 | + | inc zmienna+1 |
| - | bne omin | + | bne koniec |
| - | inc zmienna+2 | + | inc zmienna+2 |
| - | omin | + | koniec |
| </pre> | </pre> | ||
| Niektóre asemblery (np. [[MADS]]) oferują tu ułatwiające życie pseudorozkazy, odpowiednio INW oraz INL. | Niektóre asemblery (np. [[MADS]]) oferują tu ułatwiające życie pseudorozkazy, odpowiednio INW oraz INL. | ||
| - | Technika ta przestaje się opłacać przy liczbach czterobajtowych; w takim przypadku lepiej jest użyć pętli oszczędzając w ten sposób 4 bajty: | + | W przypadku liczb trzy- i więcej-bajtowych krótszy kod można uzyskać stosując pętlę (n - wielkość ''zmiennej'' w bajtach): |
| <pre> | <pre> | ||
| - | ldx #$fc | + | ldx #-n |
| - | sec | + | petla inc zmienna-$0100+n,x |
| - | petla | + | bne koniec |
| - | lda zmienna-$fc,x | + | inx |
| - | adc #$00 | + | bne petla |
| - | sta zmienna-$fc,x | + | koniec |
| - | inx | + | </pre> |
| - | bne petla | + | |
| + | Jeśli zaś chodzi o przeniesienie inkrementowanej wartości do innej zmiennej, pętla może wyglądać tak: | ||
| + | |||
| + | <pre> | ||
| + | ldx #-n | ||
| + | sec | ||
| + | petla lda zmienna_a-$0100+n,x | ||
| + | adc #$00 | ||
| + | sta zmienna_b-$0100+n,x | ||
| + | inx | ||
| + | bne petla | ||
| </pre> | </pre> | ||
| Wykorzystano tu fakt, że rozkaz ADC dodaje do akumulatora wartość podanego argumentu plus wartość znacznika C. | Wykorzystano tu fakt, że rozkaz ADC dodaje do akumulatora wartość podanego argumentu plus wartość znacznika C. | ||
| - | Taka pętla nie zadziała prawidłowo, jeśli "zmienna" znajduje się na stronie zerowej. Patrz [[Ujemne indeksowanie]]. | + | Pętle nie zadziałają prawidłowo, jeśli ''zmienna'' znajduje się na stronie zerowej, do tego trzeba je odpowiednio zmodyfikować. Patrz [[Ujemne indeksowanie]]. |
| == Dekrementacja == | == Dekrementacja == | ||
| Linia 45: | Linia 55: | ||
| <pre> | <pre> | ||
| - | lda zmienna | + | lda zmienna |
| - | bne d1 | + | bne d1 |
| - | dec zmienna+1 | + | dec zmienna+1 |
| - | d1 dec zmienna | + | d1 dec zmienna |
| </pre> | </pre> | ||
| - | To z kolei przestaje się opłacać już przy liczbach trzybajtowych; lepiej jest wtedy użyć pętli podobnej do tej powyżej wykorzystując fakt, że działanie znacznika C dla rozkazu SBC jest odwrotne niż dla ADC (SBC odejmuje od akumulatora podaną wartość zwiększoną o odwrotność znacznika C): | + | Przy liczbach trzy- i więcej-bajtowych krótszy kod uzyskamy stosując pętlę podobną do tej powyżej, wykorzystując fakt, że działanie znacznika C dla rozkazu SBC jest odwrotne niż dla ADC (SBC odejmuje od akumulatora podaną wartość zwiększoną o odwrotność znacznika C): |
| <pre> | <pre> | ||
| - | ldx #$fd | + | ldx #-n |
| - | clc | + | clc |
| - | petla | + | petla lda zmienna-$0100+n,x |
| - | lda zmienna-$fd,x | + | sbc #$00 |
| - | sbc #$00 | + | sta zmienna-$0100+n,x |
| - | sta zmienna-$fd,x | + | inx |
| - | inx | + | bne petla |
| - | bne petla | + | |
| </pre> | </pre> | ||
| - | Dla liczby trzybajtowej (jakiej dotyczy przykład) zysk wynosi 5 bajtów, a dla czterobajtowej - aż 13. Jak powyżej, jeśli "zmienna" jest na stronie zerowej, pętlę trzeba odpowiednio zmodyfikować. | + | 'n' to, jak powyżej, wielkość ''zmiennej'' w bajtach. Dla liczby trzybajtowej zysk wynosi 5 bajtów, a dla czterobajtowej - aż 13. Jak powyżej, jeśli ''zmienna'' jest na stronie zerowej, pętlę trzeba odpowiednio zmodyfikować. |
| [[Kategoria:Niezbędnik kodera]] | [[Kategoria:Niezbędnik kodera]] | ||
Aktualna wersja
Inkrementacja
Sekwencja rozkazów zwiększająca wartość dwubajtowej liczby całkowitej o 1 jest powszechnie znana i często używana:
inc zmienna
bne koniec
inc zmienna+1
koniec
Sekwencja inkrementująca liczbę trzybajtową wygląda analogicznie:
inc zmienna
bne koniec
inc zmienna+1
bne koniec
inc zmienna+2
koniec
Niektóre asemblery (np. MADS) oferują tu ułatwiające życie pseudorozkazy, odpowiednio INW oraz INL.
W przypadku liczb trzy- i więcej-bajtowych krótszy kod można uzyskać stosując pętlę (n - wielkość zmiennej w bajtach):
ldx #-n
petla inc zmienna-$0100+n,x
bne koniec
inx
bne petla
koniec
Jeśli zaś chodzi o przeniesienie inkrementowanej wartości do innej zmiennej, pętla może wyglądać tak:
ldx #-n
sec
petla lda zmienna_a-$0100+n,x
adc #$00
sta zmienna_b-$0100+n,x
inx
bne petla
Wykorzystano tu fakt, że rozkaz ADC dodaje do akumulatora wartość podanego argumentu plus wartość znacznika C.
Pętle nie zadziałają prawidłowo, jeśli zmienna znajduje się na stronie zerowej, do tego trzeba je odpowiednio zmodyfikować. Patrz Ujemne indeksowanie.
Dekrementacja
Dekrementacja dwubajtowej liczby całkowitej jest nieco bardziej kłopotliwa, niż inkrementacja takowej:
lda zmienna
bne d1
dec zmienna+1
d1 dec zmienna
Przy liczbach trzy- i więcej-bajtowych krótszy kod uzyskamy stosując pętlę podobną do tej powyżej, wykorzystując fakt, że działanie znacznika C dla rozkazu SBC jest odwrotne niż dla ADC (SBC odejmuje od akumulatora podaną wartość zwiększoną o odwrotność znacznika C):
ldx #-n
clc
petla lda zmienna-$0100+n,x
sbc #$00
sta zmienna-$0100+n,x
inx
bne petla
'n' to, jak powyżej, wielkość zmiennej w bajtach. Dla liczby trzybajtowej zysk wynosi 5 bajtów, a dla czterobajtowej - aż 13. Jak powyżej, jeśli zmienna jest na stronie zerowej, pętlę trzeba odpowiednio zmodyfikować.
