TAR

From Atariki

Program archiwizujący na małe Atari zgodny z programem tar (skrót od "tape archiver") znanym z Unixa. Autorem wersji dla Atari jest KMK. Program działa jedynie pod SpartaDOS i SpartaDOS X ze względu na wykorzystanie oferowanych przez ten DOS funkcji bezpośredniego dostępu do katalogów. Polecenia przyjmuje za pośrednictwem linii komend. Program napisany jest w asemblerze MAE.

[Edytuj]

Wymagania

komputer Atari 400/800/XL/XE z 40 KB RAM
dyskowa pamięć masowa
SpartaDOS

[Edytuj]

Przeznaczenie

Wersja dla Atari powstała w 2005 roku jako narzędzie do tworzenia kopii zapasowych partycji twardego dysku. Przewagą TAR-a nad kopierem HDSC (za którego pomocą też można robić kopie zapasowe dysków) jest to, że TAR archiwizuje wyłącznie katalogi i pliki zamiast, jak HDSC, kopiować cały dysk sektor po sektorze. Dane kopiuje się potem zazwyczaj na peceta przez SIO2PC, więc ograniczenie przesyłanych wielkości już o kilka MB robi istotną różnicę.

Program można też wykorzystać do przesyłania hurtem większej liczby plików (np. poznajdowanych w internecie gier) z peceta na Atari. TAR w wersji 1.5 oferuje tu lepsze wsparcie przetwarzając nielegalne nazwy plików (tzn. dłuższe niż 8+3, z niedozwolonymi znakami itp.) na format dozwolony przez SpartaDOS. Poprzednie wersje wymagały, by już na pececie zadbać o poprawność wszystkich nazw plików, co przy ich większej liczbie było wymogiem uciążliwym.

Zaletą zastosowanego formatu jest uniwersalność, pliki *.TAR można tworzyć i odpakowywać praktycznie na dowolnym ze współczesnych systemów operacyjnych. Brak kompresji w oczywisty sposób ułatwia posługiwanie się tymi archiwami na Atari.

[Edytuj]

Tworzenie archiwum

tar -c foo [lista plików]
tar -cv foo [lista plików]

W przykładzie program tworzy archiwum o nazwie "foo.tar" umieszczone w katalogu bieżącym, i kopiuje do niego pliki, których nazwy znajdują się w "liście plików" (kolejne nazwy plików oddzielone spacjami). Lista plików może zawierać jokery, w przypadku, kiedy nie jest podana, przyjmuje się, że stanowi ją tekst "*.*". Jeśli w liście plików podany jest katalog, program załącza go do archiwum w całości, razem z wszystkimi podkatalogami i znajdującym się w nich plikami, o ile odpowiadają podanej masce (np. tar -c foo katalog>*.src załączy tylko pliki wybrane przez maskę "*.src").

Podanie opcji 'v' w parametrach powoduje wyświetlenie informacji, który plik jest w danej chwili archiwizowany.

[Edytuj]

Rozpakowywanie archiwum

tar -x foo [maska]
tar -xv foo [maska]

Rozpakowane zostanie archiwum "foo.tar" znajdujące się w katalogu bieżącym. W przypadku podania maski plików, rozpakowane zostaną tylko pliki z nią zgodne (v.1.0 rozpakowywał też przy okazji wszystkie katalogi, zostało to poprawione w wersji 1.1). Podanie opcji 'v' w parametrach powoduje wyświetlenie informacji, który plik jest w danej chwili wypakowywany (wyświetlana jest cała ścieżka razem ze specyfikacją dysku docelowego). Dodatkowe opcje:

-k - nie nadpisuj plików już istniejących na dysku
-m - nie przywracaj odpakowanym plikom pierwotnego czasu i daty

[Edytuj]

Listowanie zawartości archiwum

tar -t foo [maska]
tar -tv foo [maska]

Zawartość archiwum "foo.tar" znajdującego się w katalogu bieżącym zostanie wylistowana na ekranie. "-t" podaje same nazwy plików razem ze ścieżkami, dodanie opcji "v" powoduje wyświetlenie dodatkowych informacji (czas i data modyfikacji, typ pliku, wielkość).

[Edytuj]

Uwagi

Przy tworzeniu archiwów na Atari trzeba uważać na następujące rzeczy:

Nie należy załączać do archiwum dwóch (lub więcej) plików o tej samej samej ścieżce dostępu. Może się to łatwo zdarzyć przy tworzeniu jednego archiwum zawierającego pliki znajdujące się na różnych dyskach (specyfikacja stacji dysków, jako nieprzenośna pomiędzy systemami operacyjnymi, nie jest zapisywana w archiwum).
Nie należy tworzyć archiwów, w których w jednym katalogu będzie istniał wpis dla pliku i dla podkatalogu o tej samej nazwie; starsze wersje SpartaDOS X na to pozwalają, więc takie archiwum może rozpakować się prawidłowo na Atari, ale pod Unixem oraz pod Windows na pewno będą problemy.
Trzeba uważać, żeby długość linii komend z listą plików do spakowania nie przekroczyła 64 znaków - do tego wlicza się też, niewidoczna na ekranie, ale zajmująca miejsce w buforze, ścieżka dostępu do programu tar.exe.
Nie wolno dawać jokerów (znaków '*' i '?') w nazwach katalogów podawanych programowi do archiwizacji. Jokery mogą występować tylko w maskach plików.

Przy tworzeniu na pececie archiwów do rozpakowania na Atari trzeba uważać na następujące rzeczy:

Na dysku Atari nie można zapisać pliku dłuższego niż 16 MB. Nawet te wersje SpartaDOS X, które pozwalają zmieścić 32 MB danych na dysku, mają to ograniczenie. Archiwum nie może mieć więc więcej niż 16777215 bajtów, a co za tym idzie, nie może też zawierać plików tej długości (ani większych).
TAR - zgodnie z oryginałem - nie odpakowuje archiwów skompresowanych. Archiwa skompresowane (tar.gz, tar.bz2 itd.) trzeba poddać dekompresji przed przesłaniem ich na Atari.
Przed wersją 1.5 program miał problemy z odpakowaniem archiwum, jeśli w nazwach plików i katalogów w nim zawartych są "dziwne" znaki (spacje, wykrzykniki, hasze itp.) lub gdy długość nazw wykracza poza dozwolone 8+3.

[Edytuj]