Lista komend SIO według funkcji

Formatuje dyskietkę w wybranej uprzednio (komendami PERCOM) gęstości, lub w pojedynczej gęstości (90k), jeśli stacja nie jest konfigurowalna. Zwraca listę zawierającą numery wadliwych sektorów (kolejno LSB/MSB) wykrytych w czasie formatowania, zakończoną wartością $FFFF. Niektóre stacje zwracają tu pustą listę ($FFFF, a dalej same zera), nawet jeśli na dyskietce są wadliwe sektory: po prostu dyskietki nie są już tak drogie, jak pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku...

Kontroler KMK/JŻ IDE nie rozpoznaje tej komendy dla bezpieczeństwa danych na dysku (do partycjonowania i "formatowania" dysku służy oddzielny program).

• $4E (N) drukowanie normalne
• $53 (S) druk obrócony o 90 stopni
• $44 (D) druk normalny z podwójną szerokością znaków

Kontrolery twardych dysków nie rozpoznają tej komendy dla bezpieczeństwa danych na dysku (do partycjonowania i "formatowania" dysku służy oddzielny program).

Zapisuje do urządzenia dwanaście bajtów opisujących żądaną konfigurację, tj. liczbę ścieżek, stron dyskietki, sektorów na ścieżkę, wielkość sektora, gęstość. Przyjąwszy komendę stacja powinna natychmiast przestawić się na żądane ustawienia, o ile jest w stanie je zrealizować.

Jeśli zadanych ustawień nie da się zrealizować, stacja w teorii powinna odrzucić przesłany blok danych zgłaszając komputerowi błąd wykonania (co skutkuje kodem błędu nr 144). W praktyce wiele stacji stosuje uproszczoną procedurę przyjmując parametry najbliższe zdefiniowanym przez przesłany blok danych. Jednak to, że parametry są "najbliższe", nie oznacza, że muszą być w ogóle bliskie: np. zażądanie formatu 360 KB od stacji Top Drive 1050 spowoduje jej ustawienie się w DD (180k), bo to jest maximum, jakie stacja jest w stanie zrealizować. Komplikuje to zadanie programom formatującym, które w celu zapisania prawidłowego katalogu muszą sprawdzać, czy żądana od stacji pojemność dyskietki została rzeczywiście wybrana.

Po pomyślnym wykonaniu tej operacji komenda FORMAT DISK ($21) sformatuje dyskietkę zgodnie z zapisaną konfiguracją.

Kontroler KMK/JŻ IDE nie rozpoznaje tej komendy dla bezpieczeństwa danych na dysku (do definiowania wielkości partycji służy oddzielny program).

Jest to komenda uzupełniająca do opisanego niżej POLL ($3F). Powoduje przesłanie przez urządzenie programu odpowiedzialnego za załadowanie (komendą SEND HANDLER) i relokację właściwego handlera. Wszystkie parametry transmisji dla SEND RELOCATOR przesyłane są na komendę POLL ($3F). Program relokatora - po jego załadowaniu - uruchamia się od adresu DBUFA + 6. Przejmuje on na siebie wykonanie reszty operacji, a w wypadku niepowodzenia sygnalizuje błąd przez ustawienie bitu Carry.

Komendę SEND RELOCATOR rozpoznaje moduł Atari 850, a może dotyczyć też innych urządzeń, oprócz stacji dysków (gdzie kod operacyjny $21 oznacza formatowanie dyskietki).

Komenda SEND HANDLER służy do załadowania z urządzenia kodu programu obsługi (handlera) tego urządzenia. Może ona działać różnie w zależności od tego, czy transmisja została zainicjowana przez komendę POLL ($3F) czy POLL BUS ($40).

Komenda POLL ($3F) oznacza starszy protokół transmisji, w którym format strumienia danych przesłanych przez SEND HANDLER zależny jest od programu relokatora załadowanego wcześniej komendą SEND RELOCATOR ($21) i uruchomionego przez komputer.

Komenda POLL BUS ($40) oznacza nowszy protokół transmisji. Format strumienia danych jest ustalony z góry, a relokator rezyduje w ROM-ie systemu operacyjnego komputera.

Po otrzymaniu pozytywnej odpowiedzi na POLL BUS ($40) komputer rozpoczyna ładowanie kolejnych, 128-bajtowych rekordów binarnych, w liczbie do 256 (czyli pojedynczy "handler" może mieć maximum 32k). Przesyłany strumień danych musi być w specjalnym formacie, który zapewnia relokowalność kodu, oraz zawiera podany explicite znacznik końca pliku - wystąpienie błędu przed napotkaniem tego znacznika powoduje przerwanie procedury z kodem błędu INCOMPLETE EXECUTION.

Ustawienia zmiennych DCB dla komendy SEND HANDLER wyglądają następująco:

• DDEVIC - kod urządzenia przesłany przez urządzenie $4F na komendę POLL BUS.
• DUNIT - zawsze $01
• DCMND - $26 - SEND HANDLER
• DSTATS - $40 - odczyt
• DTIMLO - 30 sekund
• DBYT - 128 bajtów
• DAUX1 - numer kolejny rekordu danych
• DAUX2 - zawsze 0

Komenda ta, zwana też TYPE 2 POLL, służy do zainicjowania transmisji mającej na celu automatyczne ściągnięcie z urządzenia i zainstalowanie odpowiedniego dlań programu obsługi (handlera). W odpowiedzi urządzenie przesyła 12 bajtów odpowiadających kolejnym wartościom, jakie należy ustawić w bloku DCB celem załadowania kodu wykonywalnego handlera. Jest to starszy protokół transmisji zaprojektowany dla komputerów serii 400 i 800.

W module Atari 850 odpowiedzią na komendę POLL są wartości, jakie trzeba wstawić do DCB celem wykonania komendy SEND RELOCATOR ($21).

W celu uniknięcia wielokrotnego załadowania tego samego programu obsługi urządzenie na komendę POLL ($3F) odpowiada tylko raz, potem wykonanie komendy jest zablokowane aż do wyłączenia zasilania.

W komputerach serii XL oraz XE komendę tę system operacyjny przesyła do interfejsu szeregowo-równoległego przy każdym zimnym starcie; w pewnych warunkach - ale z nieco innymi parametrami - może też zostać wykonana po zainicjowaniu systemu. Jest to odpowiednik komendy POLL ($3F), jednak protokół transmisji handlera jest zunifikowany i nie wymaga od urządzenia przesyłania relokatora (uniwersalny relokator rezyduje w ROM-ie systemu operacyjnego). Analogicznie do POLL ($3F), komenda POLL BUS jest przeznaczona do zapoczątkowania transmisji mającej na celu automatyczne ściągnięcie z urządzenia i zainstalowanie odpowiedniego dlań programu obsługi (handlera). Zasadniczym adresatem jest tu moduł 1090 działający jako bus master.

Istnieje kilka odmian komendy POLL BUS różniących się parametrami przesyłanymi w DAUX1 i DAUX2:

• TYPE 3 POLL: DAUX1 = 0 i DAUX2 = 0.
• TYPE 4 POLL: zobacz niżej.
• RESET POLL: DAUX1 = $4F i DAUX2 = $4F ("OO")
• NULL POLL: DAUX1 = $4E i DAUX2 = $4E ("NN")

Przy zimnym starcie na początku system wysyła RESET POLL. Komenda ta powinna odblokować rozpoznawanie komendy TYPE 3 POLL we wszystkich podłączonych urządzeniach. Na RESET POLL urządzenia, oprócz potwierdzenia wykonania, nie przesyłają żadnej odpowiedzi, a komputer jej nie oczekuje.

Następnie system wysyła komendę TYPE 3 POLL. Pozytywna odpowiedź oznacza, że urządzenie nadesłało 4 bajty, z czego dwa pierwsze to ilość pamięci potrzebna do przeprowadzenia całości transmisji (musi to być parzysta wielkość). Jeśli jest to więcej niż dostępna ilość pamięci pomiędzy MEMLO a MEMTOP, system odpowiada przez NULL POLL (podobnie jak w wypadku RESET POLL, urządzenie przesyła tylko potwierdzenie wykonania), a następnie ponownie wysyła TYPE 3 POLL. W przypadku braku pamięci byłaby to pętla nieskończona, ale pojedyncze urządzenie na komendę TYPE 3 POLL może odpowiedzieć tylko raz - pętla jest więc przerywana błędem, który wystąpi po przetestowaniu wszystkich urządzeń zarządzanych przez bus mastera. Ponowna odpowiedź na TYPE 3 POLL jest możliwa dopiero po przesłaniu urządzeniu komendy RESET POLL, inaczej TYPE 3 POLL zostanie zignorowana.

Trzeci przysłany bajt to identyfikator urządzenia (dla DDEVIC), które odpowiedziało na komendę i z którym będzie prowadzona dalsza komunikacja.

Po stwierdzeniu poprawności odpowiedzi komputer dokonuje rezerwacji pamięci nad wartością MEMLO zaokrągloną w górę do najbliższej granicy słowa i próbuje dokonać odczytu z urządzenia, które się zgłosiło, 128 bajtów pod adres $03FD, przy użyciu innej "nietypowej" komendy, a mianowicie $26 - SEND HANDLER. Po załadowaniu i zainicjowaniu handlera pętla wraca do początku i wykonuje się cyklicznie aż do wystąpienia błędu - czyli do załadowania wszystkich handlerów będących w dyspozycji bus mastera.

Procedura ładowania handlera wywoływana jest po procedurze bootowania DOS-u, ale niezależnie od jej wyniku; z czego wniosek, że "handler" może spełniać funkcję zarówno dodatku do DOS-u, jak i zostać załadowany zamiast DOS-u.

Tą samą drogą można już po całkowitym uruchomieniu systemu, podczas pracy, załadować handler urządzenia konkretnie wskazanego. Robi to CIO przy każdorazowej próbie otwarcia pliku na urządzeniu, którego system nie zna (nie ma takiego wpisu w tablicy handlerów).

Odpytanie bus mastera na okoliczność dysponowania takowym handlerem odbywa się za pomocą komendy TYPE 4 POLL. W DAUX1 ma się znajdować identyfikator urządzenia CIO, dla którego to urządzenia potrzebujemy handlera (np. dla magnetofonu $43, czyli "C"), w DAUX2 natomiast przesyła się numer wywoływanego urządzenia (np. dla "C1:" będzie to $01).

Komenda wymieniana przez niektóre źródła. Tutaj wspomina się, że jest to polecenie specjalnego ROM-u stacji 810 (rev. E) pozwalające na przesłanie do stacji 128 bajtów kodu i uruchomienie go. Bliższe szczegóły nieznane.

Komenda diagnostyczna stacji Atari 1050. Wymaga przesłania 128-bajtowego bloku danych, w którym dwa pierwsze bajty decydują o tym, co stacja będzie robić (DAUX1/2 są ignorowane):

• $02 - test przejścia głowicy między ścieżkami
• $03 - przesuw głowicy za pomocą silnika krokowego o jeden krok w przód lub w tył; o kierunku decyduje następny bajt, wartość dodatnia (np. $01) powoduje przesuw w przód - czyli w kierunku ścieżki 39 - a wartość ujemna (np. $FF) przesuw wstecz, czyli w kierunku ścieżki 0. "Krok" silnika krokowego w tym wypadku to połowa odległości między ścieżkami, żeby więc tą komendą przesunąć głowicę na sąsiednią ścieżkę, trzeba zrobić to dwa razy. Uwaga: możliwe jest cofnięcie głowicy wstecz od ścieżki 0 (na tzw. ścieżkę -1).
• $04 - test zapisu i odczytu dyskietki; formatuje znajdującą się w stacji dyskietkę w średniej gęstości.
• $05 - przesuw główicy do ścieżki o numerze podanym w następnym bajcie.

UWAGA: kod operacyjny ($23) jest taki sam, jak kod komendy formatowania w stacji Atari XF-551 oraz LDW Super 2000 i CA-2001 z załadowanym Synchromeshem!

Komenda diagnostyczna stacji 1050, służy do pomiaru prędkości obrotowej dyskietki. W zależności od wartości dwóch pierwszych bajtów przesłanego bloku danych ($00, $00 lub $00, $01) stacja przesyła czas jednego obrotu dyskietki lub wartość prędkości obrotowej w obrotach na minutę.

Stacja odczytuje sektor wskazany przez DAUX1/2 i zwraca komputerowi informację, czy da się on odczytać bez błędów. Dane zawarte w sektorze nie są transmitowane do komputera. Komenda ta występuje w dokumentacji SIO sporządzonej przez Atari, jednak ze stacji marki Atari rozpoznaje ją tylko 815.

Stacje dysków Atari 1450XLD

Komenda aktywująca tzw. large mode. W tym trybie stacja "widzi" dyskietkę dwustronną jako logiczną całość liczącą 2080 sektorów po 128 bajtów (260k).

Komenda aktywująca tzw. small mode. W tym trybie stacja "widzi" dyskietkę dwustronną jako dwie oddzielne dyskietki liczące po 1040 sektorów po 128 bajtów (= 2x130k).

Komenda zapisująca do stacji wskazany bufor wypełniony bliżej nieokreślonymi danymi diagnostycznymi.

Komenda odczytująca bliżej niesprecyzowane dane diagnostyczne do wskazanego bufora.

Komenda wewnętrzna sterownika stacji, nieopisana w dokumentacji.

Komenda wewnętrzna sterownika stacji, nieopisana w dokumentacji.

Atari 850

Komenda niepublikowana w oficjalnej dokumentacji. Powoduje wczytanie z komputera kodu programu, a następnie uruchomienie go przez interfejs Atari 850. W DAUX1 podawany jest rozmiar przesyłanego kodu. Ze względu na specyfikę procedury odbioru danych, kod powinien być wysyłany od ostatniego do pierwszego bajtu.

Komenda aktywująca linie DTR, RTS i XMT (TX) wskazanego portu RS-232 interfejsu Atari 850. Odpowiada komendzie CIO XIO 34,#i,x,y,"Rn:", przy czym parametry x i y wysyłane są odpowiednio jako DAUX1 i DAUX2. Wykonanie komendy nie pociąga za sobą transmisji danych.

Komenda ustawiająca różne parametry pracy (m.in. szybkość transmisji) wskazanego portu RS-232 interfejsu Atari 850. Odpowiada komendzie CIO XIO 36,#i,x,y,"Rn:", przy czym parametry x i y wysyłane są odpowiednio jako DAUX1 i DAUX2. Wykonanie komendy nie pociąga za sobą transmisji danych.

Komenda uruchamiająca tryb równoległego wejścia/wyjścia (concurrent I/O). Interfejs Atari 850 w odpowiedzi zwraca sekwencję liczb, według której handler urządzenia "R:" ustawia rejestry układu POKEY (kolejno AUDF,AUDC 1-4 oraz AUDCTL). Przykładowa sekwencja dla szybkości transmisji 300bps jest następująca: $A0, $A0, $0B, $A0, $A0, $A0, $0B, $A0, $78. Komenda jest używana przez handler przy poleceniu CIO XIO 40,#i,0,0,"Rn:" (START CONCURRENT MODE I/O).

ATR 8000

Indus GT/LDW Super 2000/CA-2001

Komenda formatowania pierwszych ścieżek dyskietki w stacjach z załadowanym Synchromeshem.

Happy Warp

KMK/JŻ IDE

Multi I/O

Speedy 1050

• kod komendy
• młodszy bajt adresu w pamięci stacji, gdzie znajduje się podprogram obsługi
• starszy bajt tego adresu

Jeśli dana komenda jest już jakoś przypisana, to przypisanie zostanie zmienione. Gdy adres ma wartość $0000, komenda zostanie wykasowana z pamięci stacji.

• bit 7: wyświetlanie kodów błędów na wyświetlaczu stacji
• bit 6: wyświetlanie numeru ścieżki w kodzie szesnastkowym
• bit 5: formatowanie bez weryfikacji
• bit 4: zablokowanie zapisu struktury logicznej dyskietki po komendzie $20
• bit 3: niewyłączanie silnika po komendzie $51
• bit 2: nieużywany
• bit 1: nieużywany
• bit 0: sygnał dźwiękowy w wypadku błędu

• bit 7: zapis i odczyt dyskietki bez buforowania (0 po zmianie dyskietki)
• bit 6: zapis i odczyt ścieżki bez buforowania (0 po zmianie ścieżki)
• bit 5: nieużywany
• bit 4: nieużywany
• bit 3: wyłączenie buforowania ścieżek
• bit 2: wyłączenie weryfikacji dla komendy $57 (W)
• bit 1: zapis sektora z pominięciem buforowania
• bit 0: odczyt sektora z pominięciem buforowania

TOMS Multi Drive

US Doubler

• w pierwszych 12 bajtach: zadaną gęstość, tak jak w komendzie WRITE PERCOM
• następne 18 lub 26 bajtów to fizyczne numery sektorów na ścieżce w zadanej kolejności, licząc od 1.

Przykładowe przeploty podaje hasło Przeplot.

XFD601/602

Zwraca historię ostatnich 32 wywołań na łączu szeregowym. Wszystkich wywołań - nie tylko do stacji. Każdy wpis zawiera 4 bajty - dokładnie te same, jakie są wysyłane do urządzenia zewnetrznego przez komputer, czyli: DDEVIC, DCMND, DAUX1, DAUX2.

Po odebraniu tego rozkazu stacja zwraca tzw. adres pierwszego napotkanego sektora, w formie 6 bajtów: numer scieżki, numer strony, numer sektora, rozmiar sektora, 2 bajty CRC.